R.E.M (The Band)

Χωρίς το παραμικρό «macho» στοιχείο και χωρίς θεατρικό πομπώδες ύφος, οι REM αναδείχθηκαν την δεκαετία του 80 και κατέληξαν να γίνουν ένα από τα κυρίαρχα ροκ συγκροτήματα παρόλο που δεν ηχούσαν έτσι.

Μαζί με τους Ιρλανδούς U2 υπήρξαν οι εγκαθιδρυτές της εναλλακτικής μουσικής σκηνής, καθώς επίσης και από τα πιο διάσημα μουσικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Οι REM σηματοδότησαν το σημείο όπου η underground rock μουσική έγινε αποδεκτή από τον οδηγό του φορτηγού, τον αγρότη και τον καθημερινό εργαζόμενο άνθρωπο.

Η αρχική συσπείρωση του Bill Berry (drums), Peter Buck (κιθάρα), Mike Mills (μπάσο) and Michael Stipe (φωνητικά) δημιουργήθηκε στο κολέγιο της γενέτειρας τους Athens στην Georgia, και έπαιζαν κυρίως σε μερικά πάρτι. Πολύ σύντομα τα πάρτι έδωσαν την θέση τους στον επαγκελματισμό όταν υπέγραψαν με την μικρή εταιρία Hib-Tone label που θα τους βοηθούσε να βγάλουν το πρώτο τους single το «Radio Free Europe» (1981).

Το συγκεκριμένο single συλλαμβάνει τέλεια το πρόωρο στυλ των REM – τα σιγανόφωνα σχεδόν σαν μουρμουρητά φωνητικά του, τους εντυπωσιακούς στίχους, τις ψιλές μελωδίες και η jangly κιθάρα έδωσαν στο συγκρότημα τον αέρα του μυστηρίου που ήταν καταλυτικός στο να κερδίσουν το κοινό.

Το συγκρότημα σύντομα το εντόπισε η εταιρία IRS του Miles Copeland (αδερφός του Stuart 'Police' Copeland) και υπέγραψαν την δημιουργία του μικρού άλμπουμ «Chronic Town» το 1982 και μετέπειτα του πρώτου τους κανονικού τους άλμπουμ το «Murmur» το '83.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ βγήκε στην αγορά σε περίεργη περίοδο και υπήρξε αρκετά καθοριστικό στον στιγματισμό του στυλ του συγκροτήματος. Με τα μυστήρια φωνητικά του Stipe και την μελαγχολία που τους διέκρινε αμέσως το συγκρότημα απέκτησε ένα «μυστικοφανές» τόνο και ύφος. Το 1984 το άλμπουμ Reckoning υπήρξε λιγότερο «σκοτεινό» καθώς περιείχε πιο σοφιστικέ και κουλτουριάρικα κομμάτια και ήχο, με κορυφαία το «So Central Rain» και το «Don't Go Back To Rockville». Το συγκρότημα έκανε μία αριστερή στροφή στο επόμενο τους δίσκο, αποφασίζοντας να ηχογραφήσουν το «Fables Of The Reconstruction» στο Λονδίνο με τον βετεράνο της Φοκλόρ μουσικής και παραγωγό Joe Boyd.

Με τα κομμάτια του όπως το «Old Man Kensey» το άλμπουμ, που ανέλυσε και συμπεριέλαβε τον μύθο του «deep South», ήταν περίεργο, υποχθόνιο και δελεαστικό, σίγουρα θα έπαινε στα αγαπημένα των φανατικών των REM. Τα τρία άλμπουμς που ακολούθησαν Life's Rich Pageant (1986), Document (1987) and Green (1989) μαρκάρισαν μία καθοριστική περίοδο στην ανάπτυξη των REM.
Με κάθε άλμπουμ το συγκρότημα έγινε καυστικό και «δυνατότερο».

Το environmental εγκώμιο «Life's Rich Pageant's» το οποίο περιλαμβάνει κομμάτια όπως το «Cuyahoga» εκδήλωνε μία σίγουρη αυτοκυριαρχία ενώ το άλμπουμ τους « Document», το οποίο πλήθυνε τα US Top 10 του συγκροτήματος με το κομμάτι «One I Love», ήταν το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ του συγκροτήματος μέχρι σήμερα. Το τραγούδι « Exhuming McCarthy» ήταν μία επίθεση στο Regan ενώ το κομμάτι «It's The End Of The World as We Know it» ήταν ένα ζωηρό κομμάτι με πολλά κρυφά μηνύματα.

Όταν το άλμπουμ «Green» βγήκε στην αγορά το συγκρότημα είχε ήδη γίνει ένα από τα πιο σημαντικά γκρουπ της περιόδου και υπέγραψε με την Warners για μία μικρή περιουσία.

Το single “The Stand” single gave them their biggest hit to date ενώ το «World Leader Pretend» υπήρξε ένα τέλειο παράδειγμα της ιδιότητας του μουσικού αυτού γκρουπ του να δημιουργεί, έξυπνα τραγούδια τα οποία είναι ακόμα hummable. Η επιτυχία του «Green'» σήμαινε ότι το γκρουπ θα μπορούσε να περάσει τα επόμενα δύο χρόνια σε περιοδίες – με τον Stipe να υποδίεται τον αντι-ήρωα στην σκηνή, ντυμένο με ένα άσπρο λευκό κουστούμι, με παχιές στρώσεις eyeliner και να χορεύει μανιωδώς.

Ο Stipe ανέβασε επίσης το προφίλ του με τις εμφανίσεις του σε σε σειρές της κρατικής τηλεόρασης σε ενημερωτικά σποτάκια για το Aids, την έκτρωση και τον ρατσισμό.

Το 1991 το άλμπουμ «Out Of Time» πούλησε πολλά εκατομύρια αντίγραφα, αντιπροσωπεύοντας το συγκρότημα στις πιο κορυφαίες του στιγμές και οικονομικά και προσωπικά, τα κομμάτια αυτού του άλμπουμ που ξεχώρισαν ήταν το "Losing My Religion" και το "Shiny Happy People".

Το 1992 ακολούθησε το "Automatic For The People", το οποίο αποδείχθηκε να αναδειχθεί ως ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά δημιουργήματα του συγκροτήματος. Ο Stipe είχε επιρρεαστει και ενοχληθεί από φήμες που τον ήθελαν να από Aids, και έγινε προφανές στο ματαιόδοξο τόνο και φύση των κομματιών και την μελαγχολική φωνή του Stipe.
Υπήρχε μία διακριτική και καθαρή γοητεία στα κομμάτια όπως το «Night Swimming» και το «Man On The Moon» (που είχε γραφτεί για τον κωμικό-ηθοποιό Andy Kaufman), που υπέσκαπτε τον δρόμο τους στο υποσυνείδητο του ακροατή.

Ακολούθησε το «Monster» το 1994 το οποίο είχε πλούσιες επιρροές από την grunge σκηνή, η οποία τότε ήταν στην κορύφωσή της ειδικά με τον θάνατο του Kurt Cobain – τραγουδιστή των Nirvana-, το οποίο περιλάμβανε τα κομμάτια «What's The Frequency Kenneth» και το «Crush With Eyeliner», εντοπίζοντας την σωστή ισορροπία μεταξύ θορύβου και μελωδίας αλλά παρόλα αυτά ήταν ένα μεικτό άλμπουμ, με τον Stipe εμφανέστατα να έχει ξεπεράσει τις εμμονές του με τον θάνατο για το υγιές σεξ και για φωτεινότερες εικόνες.

Η επερχόμενη περιοδεία (η πρώτη μετά από αυτή που έγινε προς τα τέλη του 80) έληξε πρόωρα όταν ο drummer Bill Berry διαγνώστηκε ότι υπέφερε από εγκεφαλική αιμορραγία.

Μετά την επιτυχή του ανάρρωση, το συγκρότημα επανενώθηκε και ξαναυπέγραψε με την Warners για το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ιστορία της τάξεως των $80m για συνολικά πέντε άλμπουμς.Ο πρώτος καρπός αυτής της συμφωνίας ήταν το 1996 το «New Adventures In Hi-Fi».

Το UP θα είναι το τελευταίο τους άλμπουμ με τον Berry ο οποίος αργότερα θα αποχωρήσει, για να ασχοληθεί με την φροντίδα της φάρμας του. Το UP γράφτηκε κυρίως στον δρόμο, υπήρξε η επιστροφή του συγκροτήματος σε πιο οικείες περιοχές από το ήρεμο «How The West Was Won» στο ατμοσφαιρικό «E-Bow The Letter», όπου έλαβε μέρος και η Patti Smith.

Το 1998 με το άλμπουμ Up υπήρξε για τους R.E.M. ίσως η πιο μελαγχολική διετία.

Το 1999 το συγκρότημα ηχογράφησε το soundtrack για την ταινία του Andy Kaufman με τίτλο «Man On The Moon» όπου πρωταγωνιστούσε ο Jim Carrey, πρώτου μπούνε στο στούντιο για την ηχογράφηση και την προετοιμασία του αλμπουμ «Reveal» (2001).

Το συγκεκριμένο άλμπουμ προσπάθησε να παντρέψει το κλασσικό τους λυρισμό με περισσότερους πειραματισμούς.

Το 2001 κανονικά ντροπαλός και συνεσταλμένος κιθαρίστας Peter Buck συνελήφθη αφού κατηγορήθηκε παρενόχληση του προσωπικού της πτήσης της ΒΑ.

Μεταγενέστερα απαλλάχθηκε και κατόπιν χαρακτήρισε τον Τύπο και το τσίρκο των ΜΜΕ ως "τον χειρότερο χρόνο της ζωής μου".

Το νέο άλμπουμ του γκρουπ «Around The Sun» βγήκε τον Οκτώβριο του 2004 με τον Stipe να το περιγράφει ως «πολύ πειραματικό και σχιζοφρενικό».

Ένα νέο single το «Leaving New York» βγήκε επίσης τον Οκτώβρη του ίδιου έτους.

Το συγκρότημα να κάνει μία περιοδεία το 2005, η οποία θα υπάρξει μία ευκαιρία για το γκρουπ να επανασυνδεθεί με το κοινό του". Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο πως είμαστε τώρα και πως νιώθουμε», λέει ο Stipe.

Δισκογραφία

* Murmur (1983)
* Reckoning (1984)
* Fables of the Reconstruction (1985)
* Lifes Rich Pageant (1986)
* Document (1987)
* Green (1988)
* Out of Time (1991)
* Automatic for the People (1992)
* Monster (1994)
* New Adventures in Hi-Fi (1996)
* Up (1998)
* Reveal (2001)
* Around the Sun (2004)
* Accelerate (2008)