Διάφανα Κρίνα (Οι ποιητές της ελληνικής rock σκηνής)

Ήταν το καλοκαίρι του ‘ 90, ένα απ’ εκείνα τα δειλινά που κάτι μυστικό σε καλεί να το ανακαλύψεις, όπου συναντήθηκαν στο μπαλκόνι του σπιτιού του Θάνου, αυτός και ο Τάσος. Αφορμή για τη συνάντηση στάθηκε ένα τραγούδι, αιτία η ανάγκη για δημιουργία, για ανίχνευση νέων τρόπων, νέων μουσικών εντυπώσεων, ο σχηματισμός δηλαδή μιας νέας μπάντας, διότι ” έπαιζαν ” από παλιά μαζί. Αυτοί κι ο Σωτήρης Σταμπουλίδης στο μπάσο. Είχαν χαθεί όμως τα τελευταία δυο χρόνια. Ο ένας απ’ εδώ…
ο άλλος απ’ εκεί… Ένα τηλεφώνημα στον Σωτήρη ήταν αρκετό. Ενθουσιασμός ! Ραντεβού αύριο κι όλας, συνάντηση, πρόβα! Κάτι δυνατότερο κι ουσιαστικότερο φαινόταν στον αέρα…
Την ίδια ώρα ο Κυριάκος, ίσως, να τραβούσε για τον ναύσταθμο, ο Παντελής, ίσως, να σχολούσε απ’ τη ” Φωλιά “, ο Νίκος, σίγουρα, κάπου θα έπαιζε κιθάρα, ίσως, στο studio 42…
Αρχές του ‘ 91, χειμώνας, και το όνομα βρίσκεται. Διάφανα Κρίνα. Από ένα τραγούδι και μ’ ένα ταυτόχρονο εμπνευσμένο ” κλικ ” στα μυαλά τους. Καλό σημάδι.
” Θα πάρω εγώ το μπάσο”,είπε ο Θάνος. Αν εξαιρέσουμε το σπάσιμο ενός πλήκτρου του πιάνου από την πτώση ενός πιατινιού, το σπάσιμο του πεταλιού της μπότας των ντραμς από πολλούς θεωρείται φυσιολογική φθορά. Για τον Σόλων όμως, δεν ήταν έτσι και τα ” Κρίνα” μένουν στο δρόμο. Ένας φίλος ο Θωμάς, μπασίστας σε μια ρέγγε μπάντα, τους ” Κιλιμάντζαρο”, δίνει λύση: ” Γιατί δεν πάτε στον Τζώνη!”
Studio 42, στη καρδιά του Αιγάλεω, διαθέτει και μπάσο! Οικοδεσπότης ο Γιάννης Ζερβάκος, άνθρωπος που σε βλέπει και ανοίγει τα χέρια του.
Τα πάντα εξελίσσονταν μ’ απίστευτες ταχύτητες. Το πρώτο live δεν άργησε να έρθει.
Τα ” Κρίνα” καίγονταν να φτάσουν στη πηγή, εκεί απ’ όπου ξεπηδούν όλα τα δεδομένα.
Η ζωντανή εμφάνιση, το ξεμπρόστιασμα.

1991. Καλοκαίρι. Πλατεία Φυλακών Κορυδαλλού με τους ” Ωχρά Σπειροχαίτη”.
Τριάντα λεπτά ακατέργαστου R’N'R με “γκαραζιέρικο” παίξιμο. Ο ενισχυτής της κιθάρας κόντευε να εκραγεί, τα τύμπανα ασελγούσαν στα τραγούδια και ο Θάνος έκανε στις φωνητικές του χορδές ότι ακριβώς έκανε και στις χορδές του μπάσου.
Επόμενο live. Χαϊδάρι, φεστιβάλ στο Παλατάκι. Ένα μπουκάλι βότκα στα στομάχια, μια κιθάρα, δυο μπαγκέτες και πάνω στη σκηνή. Κάπου ανάμεσα στο κοινό έστεκε και ο Νίκος ο Μπάρδης και κοιτούσε… κοιτούσε και άκουγε…

Λίγο μετά το καλοκαίρι προστίθεται στη παρέα και ο Νίκος Τσουκαλάς, αδερφός του Κυριάκου και φίλος εδώ και χρόνια των υπολοίπων. Κιθαρίστας κι αυτός, πιο πριν έπαιζε στους ” Χωρίς Ανάσα”. Είχε χώρο για πρόβες. “Ελάτε σπίτι μου”, είπε. Ήταν ένα μικρό δωματιάκι στην ταράτσα του σπιτιού του. Πριν περάσει καλά καλά ένας μήνας, χρειάστηκε να φύγουν από το σπίτι του Νίκου επειδή ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν πάνω από τις αντοχές των περίοικων. Έτσι ξαναγύρισαν στο παλιό, καλό, studio 42 που τόσο όλοι τους αγάπησαν.
Λίγο καιρό μετά αποχωρεί και ο Νίκος Τσουκαλάς. Τα “Κρίνα” συνεχίζουν τρίο. Συνεχίζονται και οι εμφανίσεις σε συνοικιακά μπαράκια ώσπου το χειμώνα του ‘ 92 η τύχη χαμογελά. Βρίσκεται χώρος.
Ανθίζουν τα κρίνα στην καρδιά του χειμώνα; Αν ναι, τότε τι κρίνα θα είναι αυτά;
Ένα απόγευμα, κατέβηκε τη σκάλα του υπογείου ο Παντελής. Ψηλός, αδύνατος, με μια φάτσα που δύσκολα συναντάς κι ακόμα πιο δύσκολα ξεχνάς, άνθρωπος φτιαγμένος από την ίδια πάστα, ρομαντικός κι ευαίσθητος, προχωρούσε σε παράλληλα μονοπάτια με τους υπόλοιπους. Μέσω ενός κοινού τους φίλου ήρθε σε επαφή με τα “Κρίνα” και ταιριάξανε τα χνώτα και τα όνειρα.
Όμως όπως έλεγε και ο αξέχαστος H.P.Lovecraft, “…για κάθε όνειρο που οι άνεμοι μας φέρνουν, χιλιάδες όνειρα δικά μας παίρνουν…“. Δεν ήταν μόνο ο πόλεμος στον Κόλπο η συμφορά εκείνο το καλοκαίρι, ήταν και η πλημμύρα στο υπόγειο που τους ανάγκασε να “ξεσπιτωθούν” για μια ακόμα φορά. Μισό μέτρο νερό στο υπόγειο, να καθρεπτίζεται η στάθμη στα μάτια τους, να τους πνίγει.
Επιστροφή, που αλλού, στο πάντα φιλόξενο “Studio 42″.

1993. Μέσα στους αρκετούς μήνες που πέρασαν στο “42″, η μεγαλύτερη και ευτυχέστερη στιγμή γράφτηκε με την “είσοδο” του Νίκου Μπάρδη.
Πρώτη εμφάνιση στο ΑΝ club στην πρώτη τους έξοδο στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Τέλη του ΄93 παίρνουν την απόφαση πως ήρθε ο καιρός να αποτυπώσουν σε βινύλιο δείγματα της δουλειάς τους ικανοποιώντας έτσι ένα όνειρο ( το πρώτο όνειρο ) και ταυτόχρονα δίνοντας ένα ραντεβού με την Ιστορία. Σε λίγους μήνες ο Θάνος και ο Τάσος θα έφευγαν στην υπηρεσία της μαμά-πατρίδος. Έτσι με τη βοήθεια του Ζερβάκου στο “42″ πραγματοποιήθηκε το πρώτο demo με πέντε τραγούδια: “Αναστεναγμός”, “Προσευχή”, Πολεμικό Ανακοινωθέν”, “Λιώνοντας Μόνος”, “Κάτω απ’ το Ηφαίστειο”.Μάλιστα το “Κάτω απ’ το ηφαίστειο” ήταν το πρώτο από την στιχουργική δουλειά του Παντέλη, μέχρι τότε ο Θάνος ήταν ο απόλυτος στιχουργός. Το demo φτάνει στα χέρια του Θοδωρή Κρίθαρη στην Wipe Out .Συμφωνεί και το χειμώνα του ΄94 ηχογραφούν το πρώτο τους επτάιντσο “Κάτω απ΄το Ηφαίστειο - Λιώνοντας Μόνος” στον Περισσό σ΄ ένα στούντιο της Columbia.
Ένα μήνα μετά την ηχογράφηση του επτάιντσου, χτυπά το τηλέφωνο. Ο Κρίθαρης προτείνει τη συμμετοχή των “Κρίνων” στη συλλογή που θα εξέδιδε η Wipe Out με τίτλο “Το Μαγικό Βοτάνι”. Μεγάλη ευκαιρία! Και μπαίνει εδώ το ερώτημα: καινούριο τραγούδι ή παλιό; Εδώ έγινε και η πρώτη καθοριστική επιλογή για το μέλλον της μπάντας.
Φυσικά καινούριο!!!! Τόσο καινούριο μάλιστα που δεν υπήρχε ακόμα.
Υπήρχε κάτι άλλο όμως…
Πριν λίγες μέρες ,ένα άχαρο μουντό μεσημέρι, στο λεωφορείο για την Αθήνα, ο Θάνος σκέφτεται την Κατερίνα Γώγου, που τόσο απότομα και τόσο νωρίς άφησε κενή τη θέση της.” Αυτό για την Κατερίνα”,είπε στους υπόλοιπους δείχνοντάς τους τους στίχους πάνω σ΄ ένα κομμάτι εφημερίδας. Οκτώ ώρες στο studio “Praxis” με τον Coti-K. και η “Μουχλαλούδα, η μπαλάντα της φωτιάς” ήταν γεγονός! Ένας τίτλος που ομολογουμένως μπέρδεψε πολλούς μα ένα τραγούδι που ακούστηκε πολύ, τόσο ώστε να εντυπωθούν τα “Κρίνα” στη συνείδηση του κόσμου.
Έτσι το Μάρτη του ‘ 94 μ’ ένα επτάιντσο που κοντεύει να εξαντληθεί (κόπηκε μόνο σε 500 αντίτυπα), μ’ ένα τραγούδι σε μια συλλογή να παίζεται στο ραδιόφωνο και δύο από αυτούς στο στρατό, τα “Κρίνα” κάνουν ένα διάλειμμα που κράτησε μέχρι και το Φθινόπωρο του ‘ 95 οπότε και επέστρεψαν, ώστε να προετοιμαστούν, όλοι μαζί, για ένα ακόμα μεγάλο βήμα στο ραντεβού τους με την ιστορία (το δεύτερο όνειρο) τον Χειμώνα του ‘ 96.
Όμως, συναυλιακά, τα “Κρίνα” θα μείνουν άπρακτα ουσιαστικά μέχρι την Άνοιξη του ‘ 97 από ένα τραγικό συμβάν:
Πρώτη Μαίου του ‘ 95, ένα ατύχημα με τη μηχανή θα κρατήσει τον Κυριάκο πολλούς μήνες στο κρεβάτι.

1996. Χειμώνας. Με δώδεκα τραγούδια στις “αποσκευές” τους, τα Κρίνα μπαίνουν στο Praxis με ηχολήπτη τον Λάμπρο Σφυρή και μ’ ένα καινούριο μέλος στη σύνθεσή τους τον Παναγιώτη Μπερλή, έναν παλιό γνωστό και φίλο, που θα ηχογραφούσε πλήκτρα και πιάνο στα τραγούδια . Μέσα σε ένα μήνα περίπου το “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας” ήταν γεγονός. Περιείχε δεκατέσσερα τραγούδια -δώδεκα συν δύο, το “Δίπλα σου σαν… πάντα” και το “Δ” που δημιουργήθηκαν επί τόπου.
Έτσι για πρώτη φορά τα Κρίνα αρχίζουν τα live έχοντας πλέον δισκογραφική δουλειά, αφήνοντας πίσω σιγά σιγά τα παλιά τους τραγούδια, αφήνοντας πίσω τα παλιά τους λημέρια.
Πρώτο live στο club της οδού Ασωμάτων και ακολουθεί το “Δίπλα στο ποτάμι” για να φτάσουμε στον Ιούνιο του ‘ 97 όπου θα φιλοξενηθούν από το Rockwave Festival, τη δεύτερη μέρα μαζί με τους Love in Sadness, Flowers of Romance, New Model Army και The Sisters Of Mercy.
Eκτός από τις πύλες του Rockwave, εκείνη τη χρονιά, ανοίγουν και οι πόρτες για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συνεργασία με τον Κώστα Βάμβουκα . Ο Κώστας, με το γέλιο να εναλλάσσεται με τη δημιουργική τρέλα στο βλέμμα του, θα γίνει το έβδομο μέλος της μπάντας, ωθώντας τα πράματα εκεί όπου κανείς άλλος δεν θα μπορούσε, προσφέροντας, πολλές φορές, στην ισορροπία την άγρια ομορφιά της ακροβασίας.
Με ηχολήπτη τον Κώστα, το ‘ 97 θα φύγει με τρία ακόμα live, στο φεστιβάλ του Άρδα, στη Υδρόγειο στη Θεσσαλονίκη και στο ΤΝΤ στα Γρεβενά, συνολικά έξι συναυλίες που τα Κρίνα θα τις θυμούνται για πάντα.

Το 1998 θα έρθει με τους καλύτερους οιωνούς. Η μπάντα αφήνει οριστικά το αγαπημένο “studio 42″ για να στεγαστεί σε δικό της χώρο. Αποφασίζουν να αφήσουν τις δουλειές τους για να αφοσιωθούν στη μουσική και ότι ήρθε η στιγμή για το δεύτερο μεγάλο τους δίσκο.
Πάλι στο “Praxis” και το “Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” θα είναι η νέα τους παρεμβολή στην Πραγματικότητα η οποία θα ξεδίπλωνε μπροστά τους άπειρες επιλογές. Νέοι δρόμοι, νέοι άνθρωποι, νέες αγάπες. Ξεχωριστή στιγμή ήταν η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη σ’ αυτό το δίσκο.
Η πρώτη τους εμφάνιση στο club “ΡΟΔΟΝ” θα γίνει στις 25 Απριλίου του 1998.
Μέσα σ’ αυτό το χρόνο και στον επόμενο, τα Κρίνα θα δώσουν live σ’ όλη την Ελλάδα σχεδόν.

Τέλη του ‘ 99, επιστροφή στην Αθήνα, που αρχές Νοεμβρίου, ζει ένα μεγάλο γεγονός. Οι Tintersticks έρχονται για δύο μέρες στη “Σφεντόνα”. Τους γίνεται πρόταση για support και δέχονται και τα Κρίνα ανεβαίνουν στη σκηνή για σαράντα λεπτά να παίξουν και για δύο ώρες back stage να δουν και να ακούσουν από κοντά τον Stuart Staples και την παρέα του.

Το 2000 θα σημαδευτεί από την αποχώρηση του Παναγιώτη και η αλλαγή αυτή θα φέρει την ανάγκη για νέους προσανατολισμούς.
Με τη δική τους δισκογραφική εταιρία , THIS IS MY VOICE, θα κυκλοφορήσουν το 2000 το ΕΡ «Είναι που όλα ήρθαν αργά» και το LP «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» και με μπροστάρη και οδηγό τον Κώστα Βάμβουκα, θα οργανώσουν την μεγαλύτερή τους περιοδία στην Ελλάδα το 2001 με κατάληξη την Αγγλία.

Το 2004 η THIS IS MY VOICE κλείνει και ο Κώστας Βάμβουκας αποχωρεί από το σχήμα. Είπαμε, δεν είπαμε; “…η ουσία πίσω απ’ τα “γιατί” είναι ότι…”. Διαρκώς άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αφήνοντας τη σφραγίδα τους πάνω σ’ αυτούς που συνεχίζουν.
Μ’ ένα δισκάκι στο Fractal Press ( ηχογραφημένο από την ομάδα one hour before the trip)και τη μουσική επένδυση του θεατρικού “Δις Τζούλια”, τα Κρίνα φτάνουν, το 2003 να ηχογραφούν στο δικό τους χώρο το “Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία” με ηχολήπτες-συμπαραγωγούς τους Τίτο Καρυωτάκη και Χρήστο Χαρμπίλα. Αυτό θα είναι και το “κύκνειο άσμα” της this is my voice. O Kώστας Βάμβουκας παραδίδει τη σκυτάλη και ο Δημήτρης Γιάλας αναλαμβάνει τον ήχο των Κρίνων, δίνοντας νέα πνοή στον ήχο και στις σχέσεις.

Απ’ το 2004 τα Κρίνα στεγάζονται σ’ άλλο χώρο που εκτός από προβάδικο, αξιοποιήται δημιουργικά και για ηχογραφήσεις. Πιστοί στο όραμά τους για πειραματισμό το 2006 ηχογραφούν με τον Δημήτρη Γιάλα το ορχηστρικό “Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους”.
Μετά ακολουθεί μια περιοδεία σε όλη σχεδόν την Ελλάδα για ακόμη μια φορά και τα "Κρίνα" αποχαιρετούν τα studios και τις σκηνές.

Αλλά θα έρθει η στιγμή που αυτοί οι πραγματικοί ποιητές θα μας συγκλονίσουν ξανά με καινούργια τραγούδια....Μέχρι τότε? Βάλτε να πιούμε!

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε

Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Βάλτε να πιούμε

Ένα από τα πιο "δυνατά" Rock Bands στην Ελλάδα .. πολύ καλή δουλεία ^^H3L3N@^^ !!!

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

η αγαπημένη μου στροφή!

αλλά σαν τραγούδι το μέρες αργίες με πωρώνει όσο κανένα άλλο!